Varen tussen lijken en bloemenkransen

VAREN TUSSEN LIJKEN EN BLOEMENKRANSEN

Rituele wassingen in de Ganges zijn fascinerende schouwspellen. Bij zonsopkomst wassen honderden hindu's zuch in de rivier. Je hoort gelach, haren worden gewassen, tanden worden gepoetst, en er wordt ook fanatiek gezwommen. Op een ochtend huurden we een bootje om dit spektakel te bewonderen. Het was 5 uur s ochtends, de zon was nog niet op, maar het zweet droop al van mijn gezicht. In het water dreven enkele oranje bloemkransen van goudsbloemen, naast een hondenlijk. Een groepje mensen was bezig met de was, pal naast de rioolpijp. Hetzelfde water waarin een paar meter verderop tanden werden gepoetst. Maar ach, wat maakt het uit, de Ganges heeft toch een genezende kracht.

THE LOOK: HOE TE OVERLEVEN TUSSEN LOUCHE VERKOPERS

Als toerist ben je een wandelende geldbron. Indiers zijn berucht om de vele oplichtingspraktijken die ze toepassen op naive toeristen. De ene nog brillianter dan de andere. Als geharde reizigers hebben we vele oplichtingen weten te vermijden, maar niet allemaal. In Varanasi zijn er honderden riksjachauffeurs die je in een tuk tuk (een al dan niet gemotoriseerde driewieler) van de ene, naar de andere plek horen te brengen. Maar dat is niet hun werkelijke taak. In werkelijkheid verdienen ze met name geld door je naar een hotel or restaurant te brengen waar ze commissie voor krijgen. Aangezien wij dachten bekend te zijn met deze praktijken, hadden we een plan om van de chauffeur af te geraken. We noemden een willekeurig hotel op in het centrum en zeiden dat we daar een boeking hadden. Hier zouden we dan wat eten en onze tassen achterlaten. Vervolgens zouden we zonder tas op ons dooie gemakje op zoek gaan naar een ander hotel in de buurt, zonder lastig gevallen te worden. Zo werden wij naar de 'Yoghi lodge', gebracht door een praatgraag mannetje en zijn collega. Terwijl de tuktuk wegreed bleef 1 van de twee mannetjes stiekem om het hoekje wachten. Wij lachten in ons vuistje bij het idee dat hij er uiteindelijk achter zou komen dat we hier helemaal niet zouden blijven. Maar wie het laatst lacht, lacht het best. De indier blijft toch een graadje gewiekster. Het bleek namelijk dat ze ons expres bij een hotel hadden gedropt met dezelfde naam, maar veel verder van het centrum af. Het was 1 van de 4 namaak 'Yoghi lodges', die klanten wil binnenhalen door gebruik te maken van de naamsbekendheid van het echte hotel.

Met onze backpacks vielen we op, en overal om ons heen riepen verkopers: ''you looking for hotel''. ''Where you go'?' 'What is your name?'' ''Henk''. Nice to meet you Egg! ''Follow me Egg!'' (op de een of andere manier vinden ze mijn naam makkelijker uit te spreken). Als zwermen vliegen, vlogen ze op ons af. Na een paar dagen heb ik echter de ideale manier gevonden om van de meest stelligste verkoper af te komen, namelijk 'the look'. The look is een bepaalde manier van kijken en het gaat als volgt: als de verkoper je na een beleefde 'No thank you' blijft lastigvallen hef je je hoofd op en kijk je hem strak en doordringend aan, terwijl je voorhoofd een frons vormt. Vervolgens zeg je, dit keer in slow-motion, dat je niet geinteresseerd bent. En weg zijn ze! Ik weet niet of het komt door mijn aanstaanjagende manier van kijken, maar het werkt wel. Let wel, bij 'the look', is het belangrijk om niet boos of gefrustreerd te raken. Deze verkopers proberen ook maar te overleven in deze rare, harde omgeving.

THAILAND: CULTUURSCHOK VAN HET MODERNISME EN LADYMEN

Op 17 mei, midden in de nacht, landden we in Bangkok en namen we een taxi richting de stad. Wat een cultuurschok. Goede wegen, schone straten, torenhoge gebouwen en dure auto's. En het leven was niet opgehouden na 8 uur 's avonds. In tegendeel. Om 3 uur 's nachts waren overal nog nachtmarkten, voedselkraampjes en heel veel mensen. In de backpackers buurt van Bangkok vonden we een totaal ander slag toeristen dan in de bergen van Nepal: straalbezopen jongeren en ouderen. Toen we naar ons hotel gingen (ook die is 24 uur per dag open) zagen we een oudere man en een jongere vrouw hand in hand lopen. Ze spraken in dronkenmanstaal tegen elkaar. Af en toe konden we tussen het gemompel door wat verstaan. Het jonge meisje zei tegen de forse oudere man iets in de trant van 'I am a lady man', waarna de oude man zich foeterend uit de voeten maakte. 'Fok you, fok you', hoorden we hem in de verte nog roepen.

(Brand in de buurd van the Grand palace, de rampen blijven ons volgen)

ANG THONG EILANDEN: WEG VAN HET MASSATOERISME

Toch is Bangkok mooier dan ik had verwacht. Het eten is overheerlijk, de sfeer gemoedelijk en de tempels zijn prachtig. Nadat we ons visum voor Indonesie binnen hebben, willen we wel zoveel mogelijk afreizen van het massatoerisme. Daarom gaan we naar de Ang thong eilanden. Prachtige eilanden, moeilijk bereikbaar waar alleen dagjestoeristen heenkomen.

Naar India zonder visum

Het is grappig dat de Nederlandse overheid de volgende informatie verschaft aan Nederlandse toeristen in Nepal: als je je op een veilige plek in Nepal bevindt, blijf daar en wacht het advies af van de lokale autoriteiten. Maar dat is een typisch Nederlandse gedachte. Hier zijn geen lokale autoriteiten die je helpen als je vragen hebt over hoe je het land uit kunt komen. Sterker nog, de informatie ontbreekt of is vaak tegenstrijdig. We wilden absoluut niet terug naar Kathmandu, maar dat is de enigste manier om het land uit te komen.

NAAR INDIA ZONDER VISUM

Om India binnen te komen heb je een visum nodig. En laten we deze nou net niet hebben. Deze is alleen te verkrijgen in Kathmandu en de hele procedure duurt meerdere dagen. Via via hadden we gehoord dat India een emergency visum geeft aan toeristen in Nepal. Maar niemand kon ons zeggen of dat waar was. Ten einde raad belden we de nederlandse ambassade in India, die het volgende berichte: 'officieel hebben we gehoord dat er dit soort berichten in omgang zijn, maar in praktijk is het twijfelachtig'. We raden jullie aan om gewoon nasr Kathmandu te gaan. Wat heb je nou aan zo'n antwoord?! We hadden zelfs een hotel gevonden die wel voor ons met de grenswacht wilde bellen. Maar ook deze zei dat het niet kon en we toch maar naar Kathmandu moesten.

Wij besloten het maar gewoon te proberen want terug naar Kathmandu wilden we voor geen goud. Eenmaal op de grens werden we meegenomen naar een kamertje. Toen begon het lange en zenuwslopende wachten. Het was aan het begin allemaal moeilijk moeilijk, maar toen kregen we eindelijk het begeerde stempeltje en mogen we een week in India blijven.

INDIA EN DE GEUR VAN VERBRAND MENSENVLEES

We pakten gelijk een jeep naar Gurakhpur, waarvan we de volgende ochtend naar Varanasi zouden vertrekken. Hoewel we dicht bij Nepal zaten was er toch een wezelijk verschil in het karakter van de mensen. Indiers zijn veel botter en chagarijniger, met een paar verassend vriendelijke uitzonderingen natuurlijk. Maar ik snap het wel. 45 graden is niet goed voor het humeur. En het wordt alleen maar warmer. Wat dan wel weer grappig is, is dat ze 30 graden heel koud vinden.

Na onze ervaringen met de kakkerlakken dacht ik dat het een slim idee zou zijn om maar gelijk aan het hotel te vragen of ze kakkerlakken hebben. Nou niet in India. De eerste hoteleigenaar was zo beledigd dat hij gelijk wegliep.

En nu zitten we in Varanasi, voor miljoenen hindu's de heiligste stad ter wereld. Bij de Ganges vinden rituele verbrandingen plaats van overledenen die een natuurlijke dood zijn gestorven. Als je een auto ongeluk hebt gehad heb je pech en mag je daar niet worden verbrand, maar ga je de elektrische oven in. En als buitenlander word je in een kooi verbrand omdat je helemaal niet tot een kaste behoort. We zien lijken die naar het vuur worden gebracht, koeien, prachtige tempels, verkopers, oplichters en niet verbrande botten die naar de rivier worden gedragen. Blijkbaar duurt het verbranden van een lichaam 3 uur. Het borstbeen van de mannen en bekken van de vrouwen branden niet zo goed en die worden in de rivier gegooid. Voordat een lichaam verbrandt wordt maakt de oudste zon eerst de schedel stuk met een bijl om de geest te bevrijden. Om ons heen hangt de lucht van verbrand mensenvlees en ik kijk mn ogen uit.

NIEUWE AARDBEVING EN BOMONTPLOFFING BIJ KOLKOTA

Ik stond in het hotel toen de man achter de receptie opeens begon te schreeuwen. Ik had geen benul van wat hij zei, totdat iemand anders opeens zei dat ik naar buiten moest. Toen renden er opeens allemaal toeristen naar buiten. Blijkbaar was er een aardbeving geweest, maar ik had niks gevoeld. Wel vreesde ik het ergste voor Nepal. En ja hoor, weer een sterke aardbeving, dit keer ten oosten van Kathmandu. Als het ons niet gelukt was om het visum voor India aan de grens te krijgen, hadden we nu in Kathmandu gezeten. Bizar hoe kleine keuzes en toevalligheden zulke grote gevolgen kunnen hebben.

Toen ik het nieuws over de aardbeving op bbc aan het lezen was viel mijn oog op een ander bericht: 14 gewonden door bomontploffing in de trein vlak bij Kolkota. En raad eens waar we over een paar dagen heen gaan: juist ja, met de trein naar Kolkota...

De nasleep van de aardbeving en een authentieke trek door het westen van Nepal

De nasleep van de aardbeving

Op het moment van de aardbeving besefte ik niet hoe groot de gevolgen ervan zouden zijn. Langzaam sijpelde het nieuws binnen. Eerst zouden er twee doden zijn, toen honderd. Nu zijn het er meer dan 8000. Verwacht wordt dat het aantal zal stijgen tot 15000. Je wilt hier zo graag iets doen, maar je weet niet waar te beginnen. Wij hebben medicijnen gekocht en wat geld gegeven. Toch blijft het knagen dat we niet meer voor de mensen hier kunnen doen. We hebben mensen gesproken die hun huizen hebben verloren. In Pokhara besloten we om wat te gaan drinken in een duur uitziend hotel. Hier kwamen we een jongen tegen uit Slowakije. Uit nieuwsgierigheid vroeg ik hoeveel de kamers hier kosten. 150 euro tot 300 euro zei hij. Je moet je voorstellen dat dit hier in Nepal gigantische bedragen zijn. Je kunt al een kamer krijgen voor 4 euro per nacht. Voor 20 euro heb je een enorm luxe kamer. De jongen vertelde dat hij hulpverlener was en hier kwam om de mensen te helpen na de aardbeving. Echter voor het geld dat opgaat aan zijn overnachting, kun je hier in Nepal 470 kilo rijst per dag van kopen. Ik vraag me sterk af of het geld dat is gedoneerd na de aardbeving ook daadwerkelijk bij de mensen terecht komt die het nodig hebben.

De eerste rare witte toeristen in Bobang

Aangezien ons eerst plan van om naar Gorkha te gaan, waar het epicentrum van de aardbeving was, werd duidelijk dat we onze plannen moesten aanpassen. Omdat een deel van het land niet meer veilig was, besloten we om een deel van de Guerilla trek te gaan doen. Een trek door het westen van Nepal die pas 2 jaar bestaat. Wat was dat een geweldige ervaring. Na de toeristische gebieden, zagen we uiteindelijk het autenthieke Nepal. We verbleven op de meest simpele accomodaties met de meest vriendelijke mensen. Overal waar we heen kwamen werden we begroet door hordes kinderen, die alles wat we deden uiterest interessant vonden. Het was alsof we honderden jaren terug waren gegaan in de tijd. Hoewel de overheid wel is begonnen met het aanleggen van wegen en elektriciteit in dat gebied, hebben deze moderne ontwikkelingen nog niet alle dorpjes bereikt. Ook de natuur was schitterend. En wij waren de enigste toeristen die hier in hele lange tijd voorbij kwamen. Dit deed wel wonderen voor het leren van wat Nepalees, aangezien dat de enige manier was om te communiceren.

Hoe verder we liepen, hoe langer we werden aangestaard. Mensen waren werkelijk gefascineerd door onze rare witte uiterlijk en gekke kleren. Een klein meisje was zelfs van schrik gaan huilen. Op een gegeven moment besloten we om de bus te nemen. Hiervoor moesten we eerst naar Bobang lopen. Daar aangekomen, liep een grote stoet kinderen achter ons aan. Daar aangekomen bleek er geen bus te rijden. Ook geen jeep. Wij besloten om dan maar op zoek te gaan naar een hotel. Maar er was ook geen hotel. Opeens hoorden we geroep achter ons: “YOUR FRIENDS, YOUR FRIENDS”. We draaiden ons om en tot grote verbazing liepen daar twee blanke jongens. Ze bleken hier al zes maanden te zitten in het kader van een ontwikkelingsproject en waren net zo verbaasd om ons te zien als wij hen. ‘Wow, white people’, riepen ze verbaasd. Het bleek dat wij de eerste toeristen waren die ze in al die tijd hadden gezien. Ze nodigden ons uit om op de keukenvloer te slapen en leerden ons hoe we Dahl Bhat moesten koken. Voordat ze naar Nepal kwamen, konden ze nog geen ei koken. Nu zijn ze professionals in het koken van Dahl bhat: rijst met curry en linzen. Maar dat is geen wonder, aangezien ze, zoals het echte Nepalezen beaamt, twee keer per dag dahl bhat koken, en er al zo’n 150 op hebben zitten. Het was bewonderingswaardig hoe ze waren aangepast aan het leven daar. Ze sliepen op planken, gebruikten geen wc papier en wasten zich bij de rivier. Hoewel ze nog maar 19 jaar waren, hielden ze zich goed staande in het afgelegen bergdorpje.

Hobbelige wegen, uit elkaar vallende bus en de vriendelijkste nepalese familie in het land

De volgende dag moesten we nog 2,5 uur lopen voordat we op een plek aankwamen waar een bus reed. Volgens sommigen zou de bus om 9 uur vertrekken, volgens anderen om 11.00 uur of 14.00 uur. Hij vertrok uiteindelijk om 8 uur en we waren net op het nippertje aangekomen. We reden over de meest hobbelige weg die ik tot nu toe heb gezien. Bij elke bocht vlogen we een halve meter de lucht in. Opeens hoorde ik een knal. ‘Wat was dat?’, vroeg ik verschrikt. ‘Oh, gewoon de achterbank die naar beneden viel’, antwoorde Henk Erik nonchalant. Na een half uurtje stopten we opeens omdat de weg voor onze ogen verwoest werd door een graafmachine. ‘What the fuck?’ dachten we. Ik keek om me heen en zag tot mijn grote verbazing dat mijn medepassagiers rustig bleven kijken. Blijkbaar is dit de normaalste zaak van de wereld. De graafmachine was bezig met het graven van een nieuwe weg boven. Na een uurtje werden de grootste stenen opzij geschoven en konden we weer verder. Een half uurtje later bleken we een lekke band te hebben. In de tussentijd raakten we aan de praat met een nepalese familie en we werden uitgenodigd om vis te komen eten. Het was enorm gezellig. Ze vroegen ons hoe lang we getrouwd waren. Drie en een half jaar zeiden we, aangezien het hier raar is om als niet getrouwd stel samen te zijn. Toen we vertelden dat we geen kinderen hadden reageerde de man sipjes: ‘ I pray for you to have children soon’.

Eenmaal in de bus, realiseerde Henk Erik zich dat we ons water waren vergeten. ‘Tato, tato’, riep hij hard door de bus heen, denkend dat hij ‘water, water!’, riep in het nepalees en de bus uitrende. Iedereen staarde hem verbijsterd na. In plaats dat hij ‘pani, pani’, riep, wat dus water betekent, riep hij ‘heet, heet’.

Smog, vuilnisbelt in de achtertuin en tientallen kakkerlakken

Nu zijn we aangekomen in Tanzen, wat volgens een Zweeds stel een hele mooie plek schijnt te zijn. Ons zicht beperkt zich echter tot 10 meter, vanwege de smog. We zijn dezelfde dag nog verkast naar een ander hotel, toen in het eerste hotel tientallen kakkerlakken uit het bed en over de vloer kropen. Nu zitten we in een beter hotel en hebben we uitzicht op de plaatselijke vuilnisbelt. We gaan morgen maar verder reizen naar Bardia, een natuureservaat met tijgers en neushoorns.

Foto’s volgen als er weer beter internet is.

Groetjes,

Nevena

Verwoestende aardbeving!

Dodelijke aardbeving dicht bij Kathmandu

Nietsvermoedend waren we een boekje aan het lezen op ons balkonnetje toen de aarde begon te beven. Eerst dachten we nog dat het een voorbijrijdende vrachtwagen was, maar al gauw werd het schudden heviger en beseften we dat het een aardbeving was. We renden de tuin in en wachten tot het schudden voorbij was. Het was een zenuwslopende minuut, vooral omdat ik niet wist of het erger zou worden. De nepalese vrouw van de eigenaar zei dat ze nog nooit zo een hevige aardbeving had meegemaakt. Later bleek de aardbeving wereldnieuws. Het gebied rondom Manaslu was flink getroffen, en dat was net het gebied waar we nu zouden zitten ware het niet dat het immigratiekantoor voor de trekkingvergunningen gesloten was vanwege een feestdag. Nu zijn we genoodzaakt om af te wachten wat de situatie is in de bergen en op de wegen. Het is wel raar om hier te zitten, terwijl zoveel mensen hier hun levens en huizen hebben verloren.

Racende koeien, goedkoop eten en Zaza de kakkerlak

We zitten dus nog steeds in Pokhara en trekken veel op met een Zwitser die we op de trekking hebben leren kennen. Na de aardbeving zijn we een biertje gaan drinken om van de schrik te bekomen. Pokhara is een interessante stad. Elke dag zien we wel een paar koeien voorbijrennen, die achterna worden gezeten door een hond. Ik heb nooit eerder geweten dat koeien zo harden rennen.

Het hotel waar we zitten is na meer dan een week hier bijna ons thuis geworden. We zijn zelfs gewend geraakt aan Zaza de kakkerlak en zijn nakomelingen. Nadat Zaza bij ons in bed was beland, heeft hij helaas het loodje moeten leggen, toen Henk Erik hem met zijn blote hand had doodgeslagen. Na 5 minuten kwam er echter alweer eentje vrolijk aangehuppeld, wellicht de reincarnatie van Zaza?

De duitser en zijn paleis

Een paar dagen geleden hebben we een bootje gehuurd en zijn we naar de andere kant van het meer gevaren. Na een uur begon het echter enorm te regenen en te hagelen. Hagelstenen zo groot als flinke knikkers vielen uit de lucht. Wij wilden schuilen bij een restaurant, maar kwamen bij een huis terecht. De duitse eigenaar was verontwaardigd door onze gedachte dat zijn huis een restaurant was. Algauw nodigde hij ons echter uit in zijn prachtige huis en we keken werkelijk onze ogen uit. Hij beklaagde zich over de veranderingen in Nepal, de overheid die naar de pijpen danst van de Chinese regering en de negatiece recensies die hij had gekregen op Airbnb.

Nu zitten we dus vast in Pokhara en moeten we besluiten wat onze nieuwe plannen gaan zijn. Het is jammer om het manaslugebied niet te zien. Ook daar wordt nu een weg gebouwd, waardoor het gebied over een paar jaar volledig zal veranderen.

Bedankt voor de bezorgde berichtjes. Wij maken het goed, maar onze gedachten gaan uit naar de mensen die zijn getroffen door de aardbeving en hun familie en huizen hebben verloren.

Annapurna Circuit, een van de mooiste en hoogste trekkings ter wereld!

We zijn weer terug van een van de hoogste en mooiste trekkings ter wereld. Het waren 3 zware, maar indrukwekkende weken die me zeker bij zullen blijven.

Prachtige landschappen, poppehuisjes en vriendelijke mensen

Wer begonnen onze trek in Besisahar. Dit was vroeger het startpunt van de Annapurna circuit trek. Nu viel het ons op dat er weinig toeristen waren.Dat heeft waarchijnlijk te maken met de bouw van de weg een paar jaar geleden. Nu kiezen veel toeristen ervoor om hun trek op een later punt te starten en het eerste stuk met een jeep af te leggen. Gelukkig hebben nogal wat mensen zich gerealiseerd dat de bouw van de weg niet gunstig was voor het toerisme in het gebied, waardoor er alternatieve routes zijn beschreven om de bouw van de weg te vermijden. Ook wij hadden zo een boekje bemachtigd, waardoor we vaak de weg wisten te vermijden en in de meest prachtige landschappen terechtkwamen. En het grappige is dat veel mensen die een gids inhuren, de meeste stukken over de weg afleggen, omdat een gids het nut van de alternatieve routes niet inziet als men ook over de weg kan lopen. Dit leidt vaak tot ruzies tussen de gids en zijn klanten.

Onderweg lunchten en sliepen we in dorpjes met huisjes in alle kleuren van de regenboog. En de mensen waren allemaal super vriendelijk. We kwamen bij een dorpje met een bord 'We are proud to have toilets inside our homes'. 10 minuten later zagen we een man van zijn balkon af plassen. Of een bord met 'no smoking' en daaronder allemaal sigaretenpeukjes. Ook wilden we een keer een bus nemen. Na een kwartier stopte deze een anderhal uur. Niemand wist waarom. Toen besloten wij om toch maar te gaan lopen, omdat dit sneller was. Nepal is soms heel bizar, maar dat maakt het weer grappig.

Dragers: Ielige mannetjes met 45 kilo aan toeristenbaggage op de rug

Waar ik, maar ook de meeste Nederlanders die ik sprak, zich heel erg over verwonderden was het concept van dragers op de trek. Veel toeristen willen hun eigen baggage niet de berg over dragen. Voor een schamele 7 euro per dag huren ze porters in, ielege jongetjes, van vaak nog geen twintig jaar die zo'n 45 kilo op hun rug dragen. En het is niet zo dat deze porters de bagage niet zwaar vinden. Elke tien minuten moeten ze stoppen om uit te rusten. En de baggage van de rug en op de rug krijgen is nog een hele klus. En dat is nog niet het ergste. De porters worden vaak als 'minderwaardig' beschouwd en krijgen pas eten nadat de gasten eten hebben gekregen en als de gasten een extra deken willen, betekent dat dat de porters er een minder hebben. Vaak wordt als argument gebruikt dat het inhuren van dragers de lokale economie stimuleert. Ok, daar heeft men misschien wel een punt. Maar als je de lokale economie echt en langdurig wilt stimuleren, beperk dan de baggagelast tot 15 kilo per persoon of huur 2 porters in. Betaal desnoods een jeep ticket zodat ze een de auto kunnen nemen. Ik kan er nog steeds niet bij dat iemand die uit een land komt met allerlei arbowetten, geen schaamte voelt om om deze jongetjes zo te belasten.

De Thorong-La pas op 5416 meter hoogte!

Na vele dagen lopen bereikten we dan eindelijk de Thorong La Pass, de grootste pas ter wereld. Dat was een machtig mooi gevoel. Het was een stralend mooie dag, en er lag veel sneeuw. De afdaling was nog best heftig vanwege alle sneeuw. Het leuke van deze trek is dat je elke dag weer dezelfde mensen tegenkomt en samen gezellig ervaringen kan uitwisselen. Hoewel de trek soms zwaar was, was het een ervaring om nooit te vergeten.

Relaxen in Pokhara en gevaarlijke gaten in de weg

Nu zijn we aan het bijkomen en bijeten in Pokhara, om onze verloren kilotjes weer aan te vullen. Er is hier een groot meer en we zijn lekker aan het relaxen. Wel hebben we geleerd om altijd onze hooflampjes mee te nemen in het donker. Nadat we aan het wandelen waren op straat en Henk Erik opeens in een gat viel, midden op straat. Gelukkig was alles goed afgelopen en hebben we er achteraf hard om kunnen lachen.

Ik zal proberen om een paar foto's toe te voegen, voor een sfeerimppressie.

Veel liefs,

Nevena

Dubai, glamour stad midden in de woestijn

De reis is begonnen!

Eindelijk is het dan zover! Onze langverwachte reis naar Azie is begonnen. Na 3 uur slaap begon onze reis op 2 ov fietsen. Slaperig fietsten we richting station, waar we precies op tijd aankwamen. Alles verliep prima en al gauw zaten we op de zes uur durende vlucht naar Dubai. Hoewel ik geen fan ben van vliegen, keek ik mijn ogen uit. Door het heldere uitzicht waren de spectaculaire bergen in Oost Turkije goed te bewonderen. Langzaam werd het landschap bruiner en dorrer, tot er niets meer was dan woestijn. En opeens verrezen vanuit de woestijn enorme wolkenkrabbers in vormen die overgenomen leken te zijn uit science fiction films. We waren in Dubai!

Dubai, een stad van extremen

Mensen in Dubai houden van glitter en glamour. Constant rijden de duurste auto's voorbij. En werkelijk alles glittert, zelfs de palmbomen. Toen we vroegen waar het centrum was werden we doorverwezen naar The Mall of Dubai, een gigantisch winkelcentrum inclusief attracties waaronder een aquarium. A la Hoog Catharijne, maar wel een uur lopen om vanaf de metro door het winkelcentrum in de buitenlucht te komen.

Mensen in Dubai houden van extremen, Hypermoderne zakenmannen en vrouwen, maar ook veel vrouwen in Burkas en mannen in traditionele klederdracht.

En dan eindelijk: Nepal!

Na de nacht te hebben doorgebracht op het vliegveld in Dubai namen we de ochtend erop een vlucht naar Kathmandu. Na de vier uur durende vlucht moesten we nog een uur in de rij wachten voor we daadwerkelijk het land in konden. In de rij voor de het visum raakten we in gesprek met een vrolijke man uit Saudi Arabia. Hij dacht dat ik en mijn vriend familie waren, maar niet alleen wij, ook het finse meisje dat achter ons stond vond hij heel erg op ons lijken. Wat Aziaten betreft lijken wij westerlingen ook allemaal op elkaar.

Eerste indruk van Nepal: hele vriendelijke mensen. Ook deed Kathmandu me een beetje denken aan Marokko. Alleen over de dhal bat die ik heb gegeten kan een pagina volgeschreven. Verrukelijk. Elk igredient had veel smaak.

Een uitgebreider verslag volgt en hopelijk en foto's kun je vinden onder het tabblad 'foto's'.

Veel liefs,

Nevena

Welkom op mijn Reislog!

Hallo en welkom op mijn reislog!

Dé plaats om op de hoogte te blijven van alle avonturen en ervaringen tijdens deze reis. Vanaf nu zul je hier dan ook regelmatig nieuwe verhalen en foto's vinden, en via de kaart weet je altijd precies waar ik me bevind en waar ik ben geweest! Meer informatie over mijzelf en de reis die ik ga maken vind je in het profiel.

Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie op deze site staat? Meld je dan aan voor mijn mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom.

Ik zie je graag terug op mijn reislog en laat gerust af en toe eens een berichtje achter!

Leuk dat je met me meereist!

Groetjes,

Nevena