We zijn weer terug van een van de hoogste en mooiste trekkings ter wereld. Het waren 3 zware, maar indrukwekkende weken die me zeker bij zullen blijven.

Prachtige landschappen, poppehuisjes en vriendelijke mensen

Wer begonnen onze trek in Besisahar. Dit was vroeger het startpunt van de Annapurna circuit trek. Nu viel het ons op dat er weinig toeristen waren.Dat heeft waarchijnlijk te maken met de bouw van de weg een paar jaar geleden. Nu kiezen veel toeristen ervoor om hun trek op een later punt te starten en het eerste stuk met een jeep af te leggen. Gelukkig hebben nogal wat mensen zich gerealiseerd dat de bouw van de weg niet gunstig was voor het toerisme in het gebied, waardoor er alternatieve routes zijn beschreven om de bouw van de weg te vermijden. Ook wij hadden zo een boekje bemachtigd, waardoor we vaak de weg wisten te vermijden en in de meest prachtige landschappen terechtkwamen. En het grappige is dat veel mensen die een gids inhuren, de meeste stukken over de weg afleggen, omdat een gids het nut van de alternatieve routes niet inziet als men ook over de weg kan lopen. Dit leidt vaak tot ruzies tussen de gids en zijn klanten.

Onderweg lunchten en sliepen we in dorpjes met huisjes in alle kleuren van de regenboog. En de mensen waren allemaal super vriendelijk. We kwamen bij een dorpje met een bord 'We are proud to have toilets inside our homes'. 10 minuten later zagen we een man van zijn balkon af plassen. Of een bord met 'no smoking' en daaronder allemaal sigaretenpeukjes. Ook wilden we een keer een bus nemen. Na een kwartier stopte deze een anderhal uur. Niemand wist waarom. Toen besloten wij om toch maar te gaan lopen, omdat dit sneller was. Nepal is soms heel bizar, maar dat maakt het weer grappig.

Dragers: Ielige mannetjes met 45 kilo aan toeristenbaggage op de rug

Waar ik, maar ook de meeste Nederlanders die ik sprak, zich heel erg over verwonderden was het concept van dragers op de trek. Veel toeristen willen hun eigen baggage niet de berg over dragen. Voor een schamele 7 euro per dag huren ze porters in, ielege jongetjes, van vaak nog geen twintig jaar die zo'n 45 kilo op hun rug dragen. En het is niet zo dat deze porters de bagage niet zwaar vinden. Elke tien minuten moeten ze stoppen om uit te rusten. En de baggage van de rug en op de rug krijgen is nog een hele klus. En dat is nog niet het ergste. De porters worden vaak als 'minderwaardig' beschouwd en krijgen pas eten nadat de gasten eten hebben gekregen en als de gasten een extra deken willen, betekent dat dat de porters er een minder hebben. Vaak wordt als argument gebruikt dat het inhuren van dragers de lokale economie stimuleert. Ok, daar heeft men misschien wel een punt. Maar als je de lokale economie echt en langdurig wilt stimuleren, beperk dan de baggagelast tot 15 kilo per persoon of huur 2 porters in. Betaal desnoods een jeep ticket zodat ze een de auto kunnen nemen. Ik kan er nog steeds niet bij dat iemand die uit een land komt met allerlei arbowetten, geen schaamte voelt om om deze jongetjes zo te belasten.

De Thorong-La pas op 5416 meter hoogte!

Na vele dagen lopen bereikten we dan eindelijk de Thorong La Pass, de grootste pas ter wereld. Dat was een machtig mooi gevoel. Het was een stralend mooie dag, en er lag veel sneeuw. De afdaling was nog best heftig vanwege alle sneeuw. Het leuke van deze trek is dat je elke dag weer dezelfde mensen tegenkomt en samen gezellig ervaringen kan uitwisselen. Hoewel de trek soms zwaar was, was het een ervaring om nooit te vergeten.

Relaxen in Pokhara en gevaarlijke gaten in de weg

Nu zijn we aan het bijkomen en bijeten in Pokhara, om onze verloren kilotjes weer aan te vullen. Er is hier een groot meer en we zijn lekker aan het relaxen. Wel hebben we geleerd om altijd onze hooflampjes mee te nemen in het donker. Nadat we aan het wandelen waren op straat en Henk Erik opeens in een gat viel, midden op straat. Gelukkig was alles goed afgelopen en hebben we er achteraf hard om kunnen lachen.

Ik zal proberen om een paar foto's toe te voegen, voor een sfeerimppressie.

Veel liefs,

Nevena