TOGEANS: IN HET PARADIJS IS GEEN INTERNET

Het duurt drie dagen om van Makassar naar het paradijs af te reizen. Maar het is het meer dan waard. Het paradijs heeft de vorm aangenomen van de Togeans: piepkleine eilandjes in de baai van Tomini. Op de meeste eilandjes wonen, op de eigenaar na geen mensen. Wel zijn er houten hutjes gebouwd, waar je kunt overnachten. Het verhaal gaat dat de eigenaar van Poya Lisa, bij het eiland Bomba, op een dag erge dorst kreeg en op een onbewoond eilandje is gestopt om wat kokosnoten te plukken. Vervolgens is hij de eigenaar gaan zoeken om te betalen voor de kokosnoten. Deze stelde voor om het hele eilandje te verkopen voor 35.000 roepiah, gelijk aan ongeveer 2 euro en 50 cent. Nu is het een droomplek. Op elk van de eilandjes heerst een knusse sfeer. Omdat er maar weinig toeristen zijn en je drie keer per dag samen eet, leer je elkaar goed kennen. Wij waren van plan om een weekje door te brengen op de Togeans, maar zijn er uiteindelijk bijna een maand gebleven. It's hard to leave paradise!

EEN NIEUWE WERELD

Een reden waarom het zo moeilijk was om weer weg te gaan was de magische wereld onder water. Koralen in alle kleuren van de regenboog en vissen zo raar en kleurrijk dat ze uit een kindertekening lijken te zijn ontsnapt. Ik heb een haai gezien, heb gezwommen naast een enorme schildpad en ben gefascineerd geraakt door een gigantische aal van minstens 2 meter die uit een horrorfilm leek te zijn overgenomen. Daarnaast was er een groep dolfijnen die met ons bootje meezwom, veel sting rays en zelfs enorm giftige waterslangen, die gelukkig bang zijn voor mensen. Ik heb uren in het water gezeten en nog heb ik er geen genoeg van!

HET HUIS STORT IN! REDEN VOOR EEN FEESTJE BIJ DE BAJOU

Maar snorkelen en de prachtige omgeving zijn niet de enige reden waarom de Togeans zo interessant zijn. In het gebied wonen namelijk ook de Bajou, mensen die afstammen van de sea gypsies, maar zich vanwege een wet die kinderen verplicht om naar school te gaan, permanent op de Togeans hebben gevestigd. Ze wonen in houten huisjes die op palen in het water zijn gebouwd. De dorpjes in de buurt van Malenge zijn verbonden door een 400 meter lange, houten brug. Toen wij op bezoek waren, zagen we een van de huisjes instorten. En de reactie van de mensen zal me altijd bijblijven. De kindjes sprongen heel enthousiast in het water, terwijl het huis nog aan het instorten was. Ook de volwassenen maakten zich niet heel druk. De goeie planken werden langzaam uit het water gehaald en het hele dorp hielp mee. Dat is nog eens een positieve instelling. En geeft ook duidelijk aan dat veiligheid ook maar een perceptie is.

DE BUREAUCRATIE VAN INDONESIE: SORRY, DE MEDEWERKER LIGT TE SLAPEN

Maar aan alles komt een eind. Na bijna een maand was het tijd om de Togeans te verlaten. Gelukkig ging dat niet zo makkelijk. De ferry vertrok namelijk een paar dagen later dan gepland. Maar ach, vastzitten in het paradijs is zo slecht nog niet.

Omdat Indonesie zo prachtig is, en het visum maar 2 maanden geldig is, willen we ons visum verlengen. Via via hebben we gehoord dat dit in Gorontalo niet zo moeilijk schijnt te zijn. Om je visum te verlengen heb je een sponsor nodig, en zo werden we in contact gebracht met een meisje dat, voor een kleine vergoeding, wel onze sponsor wilde zijn. Zo gingen we gezamelijk naar het immigratiekantoor. Maar er zat niemand achter het loket. Wat bleek, de medewerker lag te slapen (tijdens de openingstijden). Gelukkig kwam er toevallig een hoge pief op bezoek, en na een paar belletjes kwam de medewerker toch nog opdagen.

SORONDE: STRAND, ZEE EN HEEL VEEL AANDACHT

Omdat Gorontalo niet de meest charmante stad is om onze visumverlenging af te wachtenm zijn we afgereisd naar Soronde. Als je googlet op Soronde krijg je de meest prachtige plaatjes te zien. En in tegenstelling tot Thailand, zijn deze niet gefotoshopt. Het water is echt zwembadblauw. Het feit dat dit prachtige eiland niet in de Lonely planet staat, heeft onverwachts toch nog een nadeel: er komen namelijk bijna geen bule bule (oftewel, buitenlanders).Wel zijn er veel lokale toeristen, met camera's. Alles wat ze zien, zetten ze op de foto. Hoewel er een aapje is op het eiland die uiteraard ook op de foto moet, worden ze op de een of andere manier nog veel enthousiaster, zeg maar razend enthousiast, als ze een bule bule in het wild zien lopen. "Bule bule! ". Schreeuwen ze naar elkaar, als ze ons zien en vervolgens stormen ze op ons af en moeten we op de foto. Niet alleen met de zoon of dochter, ook met de neef, nicht, kleinkind, tante en oma. 15 foto's verder kunnen we weer 5 minuten lopen, totdat het zelfde ritueel zich weer herhaalt. Aangezien deze aandacht best overweldigend is, verbergen we ons de meeste tijd op ons balkon, uit het zicht van de locals.

Als we ons visum binnen hebben, gaan we door naar de Bunaken, wat bekend staat als een van de mooiste plekjes op aarde om te snorkelen en duiken. Daarna reizen we af naar Flores, om via Bali weer naar Thailand te vliegen. Het is raar om te bedenken dat er al 4 maanden voorbij zijn, sinds het begin van de reis.