Ze begonnen heel abrupt en totaal onverwacht, de beelden die zich in mijn hoofd vormden. Aan het begin wilde ik er niet aan toegeven en wuivde ik deze rare gedachten weg. Maar ze keerden terug, steeds frequenter en dringender. Op een avond verdween mijn wilskracht als sneeuw voor de zon en bevond ik me 's avonds laat voor het gebouw. Ik keek nog even links en rechts en stapte daarna ongemerkt binnen. Ik verborg mijn aankoop in een bruine tas en pakte deze in de hotelkamer uit: mijn Big Mac menu. Hoe heeft het zover kunnen komen? Ik ben omringd door heerlijk thais eten, maar heb een onweerstaanbare trek in friet. Ik dacht dat ik de laatste persoon zou zijn die in het buitenland naar een Mac Donalds ging. Nou niet dus. Blijkbaar heeft twee keer per dag rijst eten zijn tol geeist.

Geheimen van de reizigers

Deze onweerstaanbare trek naar westers voedsel is maar 1 van de geheimen van het lange reizen, waar niemand mij voor heeft gewaarschuwd of waarvan ik nooit dacht dat deze op mij van toepassing zouden zijn. De grap is dat Henk Erik, die thuis nooit rijst eet, hier rijst eet als een local.

Maar er zijn andere dingen waar ik niet over had nagedacht:

• de temperatuur in Nederland is best chill. Hier is de buitentemperatuur warm, warmer of heet. De binnentemeratuur met airco daarentegen is IJSkoud. We hebben in veel bussen enorm lopen bibberen van de kou. Na een busreis naar Maleisie, hebben we de hele dag in een fleecetrui gelopen in 30 graden
• Stranden in Thailand zijn mooi, maar de sporen van ontwikkeling zijn duidelijk zichtbaar. Op een gemiddeld strand is zoveel afval te vinden, dat je er een gemiddeld huishouden mee kunt vullen: gasflessen, waterkokers,producten van de bekendste merken.
• Een straat oversteken in Thailand of menig ander land in Azie is een kunst. Vaak moet je rennen voor je leven. Onze tactiek was om mee te lopen met de locals. Die manoevreren als een soort superman tussen de auto's door. Met een stopbeweging dwingen ze auto's om te stoppen. Maar deze tactiek werkt niet altijd even goed. Soms moeten we met zn allen, midden op een zebrapad weer keihard terugrennen

afval op het strand

en zo maak je een foto zonder afval: mooi, maar niet het hele plaatje...

Sulawesi, een nieuwe wereld!

Na een paar dagen in Kuala Lumpur, Maleisie (waar ze goddelijk eten hebben), zitten we nu op Sulawesi, Indonesie. We zijn weer in een andere wereld beland. Overal waar we komen worden we nageroepen met 'hey mistah' (blijkbaar noemen ze alle buitenlanders zo, ook vrouwen). Ook staat er op sommige plekken in Sulawesi blijkbaar hond op het menu. We hebben dus gauw het Indonesische woord voor hond geleerd, om te voorkomen dat het ongemerkt op ons menu terechtkomt. Thaiand was mooi, maar wel een beetje saai. Indonesie is weer een land vol avonturen. Het land is groter dan Europa, met wegen als in Nepal. Om het hele land te zien heb je minstens een jaar nodig. Wij concentreren ons dus alleen op het eiland Sulawesi, en volgens de Duitser die we op de bus hebben ontmoet,staan ons nog bijzondere dingen te wachten.